Jalapao - de outback van Brazilië
Het is toch al weer 3 jaar geleden dat we voor het laatst voet op Braziliaanse bodem hebben gezet. Wat ons betreft veel te lang geleden maar zo gaan de dingen soms. Dit keer gaat het naar een gebied dat in Europa echt nog bij niemand op het netvlies staat. We gaan de binnenlanden in om de staat Tocantins te ontdekken. We hebben er mooie verhalen over gehoord en zijn zeer benieuwd of dit nieuwe mogelijkheden kan bieden voor onze klanten.
Dag 1 naar Rio
Om in Tocantins te komen moet je wel een behoorlijk stukje reizen. Wij hebben het simpel gehouden en vliegen gewoon naar Rio om daar een nachtje te slapen. Dat vinden we nooit een straf. We worden opgehaald en rijden lekker naar Santa Teresa. Daar ontmoeten we de eigenaar van Villa Laurinda en onder het genot van een eerste caipirinha nemen we de staat van Rio door. Het leger is komen helpen om alles weer in normale banen te leiden. De politie is te corrupt en de staat heeft ver boven zijn stand geleefd. Maar zoals zo vaak in Brazilië past iedereen zich snel aan en zeker voor toeristen is er weinig veranderd. Hotels in Rio zijn wat goedkoper geworden in gebieden als Ipanema en de Copacobana en dat zorgt er dan weer voor dat het lastig is om als relatief kleine accommodatie het hoofd boven water te houden. Wij gaan er alles aan doen om deze fantastische plek gaande te houden! Rond middernacht liggen we in ons mandje en zijn we benieuwd wat morgen brengt.
Dag 2 naar de Jalapao, Ponte Alta
Ik ben toch weer gewoon om 5 uur wakker. Lekker want aan de rand van het zwembad hoor ik Rio wakker worden. In Santa Teresa betekent dat gewoon luisteren naar vogels want je zit hier echt lekker in de natuur al zit je midden in de stad. Om 7 uur worden we opgehaald en karren we naar de luchthaven voor de vlucht naar Palmas. We hebben een tussenstop in Goianas en Martyn, onze agent, sluit zich bij ons aan. Bij aankomst in Palmas is het heerlijk warm en beginnen we met een ferme lunch in één van de betere restaurants van deze stad, die net als Brasilia in the middle of nowhere gewoon is aangelegd. Er wonen hier ondertussen 300 000 mensen maar het is ruimtelijk aangelegd. Wel Braziliaans, dus veel flats naast alle parken. Brazilianen hechten meer aan wit en AC dan aan tierlantijntjes… Na de lunch staan onze twee 4X4 voertuigen klaar en gaat het avontuur beginnen. Doel is om het 3 uur verderop gelegen Ponte Alta te bereiken. Misschien even iets meer achtergrond. De Jalapao is een aaneenschakeling van natuurparken die deels het savanne landschap van dit gebied beschermen. Er zijn behalve savanne ook een behoorlijke hoeveelheid watervallen, bijzondere bronnen en zandduinen in het gebied verstopt die je in een rondreis van, als je het normaal doet, een dag of 6 tot 7 kunt ontdekken. Wij hebben iets minder tijd maar het is voor ons dan ook geen vakantie, al voelt het soms wel zo hoor. De weg tot Ponte Alta is nog wel prima maar de komende dag wordt het gewoon een simpel zandpad dat je enkel met een geoefende chauffeur kunt bezoeken. Onze chauffeur heet Diego en omdat hij 3 jaar in Australië heeft gewoond is zijn Engels echt prima. Hij vindt het ook superleuk en bijzonder dat er Europeanen naar het gebied komen, dat gebeurd eigenlijk nog niet. Hij vertelt over plekken die we helaas moeten missen en we zien het dorp Taquarucu. Daar zijn prachtige watervallen en wij kijken snel even rond bij de accommodatie die we hier gaan gebruiken en zien we alle plekken waar onze klanten ook mogen gaan rondkijken. Wow, dit beloofd echt heel bijzonder te worden! Dan gaan we verder en komen in Ponte Alta aan. Bijzonder zijn de rotsformaties die hier in de omgeving liggen en die worden gebruikt door ara’s om de nacht door te brengen. We zijn laat dus gooien we snel bij onze pousada de tassen er uit en gaan dan snel op pad. Het lot heeft echter anders besloten en net als we er vlak bij zijn barst er een episch onweer los boven ons hoofd. Diego besloot terecht om om te keren want het zandpad veranderd al snel in een beek. We weten aan de bui te ontkomen en parkeren de auto om het natuurgeweld van wat verderop te aanschouwen. Blikseminslagen schijnen hier nog een groot aantal mensen het leven te kosten bij gebrek aan dekking. We rijden terug naar onze pousada waar we ons klaar maken voor een heerlijk hapje eten. Eten is zeer belangrijk in Brazilië en ze houden van goed en eerlijk…yummy… Daarna is het uitbuiken aan de rand van het zwembad en we verbazen er ons over dat er zoveel Brazilianen zijn. Wij zijn met zijn vijven (mijn vriend Rob die in Salvador woont is ook komen rijden, een feestje!) overigens ook een bezienswaardigheid. Diego legt uit dat de regio populair is geworden nadat een telenovella (een lokale Goede Tijden, Slechte Tijden) er is opgenomen. Deze zorgt voor een fikse lokale toeristenstroom al moet je dan niet denken aan bussen vol hoor. Om 10 uur zakken mijn kijkers dicht dus op naar morgen.
Dag 3 naar Mateiros
Lekker op tijd worden we wakker en ik ga maar eens kolibries kijken in de tuin…….wat een rotleven heb ik toch. Vandaag wordt een eerste echt volle dag in dit gebied. Als eerst stoppen we bij een kleine kloof waar water via de rotswanden en wortels naar beneden sijpelt. Wonderschoon en ademloos staan we te kijken. Op de terugweg door het beekje dat wordt gevormd stap ik pardoes bijna op een slang en na van de schrik te zijn bekomen turen we allemaal naar deze prachtige slang die in het water woont. Diego maakt het af door te zeggen dat hij nog nooit een slang als dit heeft gezien en of we foto’s willen nemen omdat het best zou kunnen zijn dat hij nog niet is ontdekt…….ja ja, zo puur is de Jalapao nog! Een uurtje later nadat we door een prachtig savannelandschap rijden stoppen we weer bij een rivier waar we lekker even kunnen dippen. Hier kan ik aan wennen. Het is een beetje als Bonito/Nobres want ook hier kraakhelder water en visjes die graag je dode huid opeten. Dan zien we ineens een gordeldier de weg oversteken en besef je dat ook op dat gebied er nog genoeg te genieten is. We lunchen bij een zeer simpel restaurant maar het smaakt heerlijk. Rob en ik wandelen daarna vast naar het lokale “strand” waarbij we over een lokale boerderij moeten. De bewoners zijn een stokoude baas waarvan Diego ons naderhand weet te vertellen dat hij 104 is en zijn vrouw…….We poedelen in de rivier en gaan daarna een drankje doen met die oude baas die over zijn slangenbeten verteld en we bewonderen hoe hij in het leven staat. En dat is nou precies waar het in Jalapao over gaat. Ruige natuur, cowboys en veel, heel veel ruimte en vergezichten. Na deze bijzondere ontmoeting rijden we verder om rond 5 uur aan te komen bij enorme duinen die hier uit het niets opdoemen. Ze zijn overblijfselen van het gebergte dat langzaamaan afbrokkelt en waar je op het duin op uitkijkt. Wat een fantastische plek…….Daarna is het echter toch nog weer bijna 2 uur rijden en komen we wel behoorlijk doorgeklutst aan in Mateiros. Onze chauffeur is supertrots op het hotel van vanavond maar wij vonden die van gisteren meer sfeer hebben. We gaan uit eten maar dat valt tikje tegen en dat is bijzonder in deze contreien want als ze iets kunnen is het wel je buik blij maken. Echt behoorlijk kapot vallen we rond 10 uur in een diepe diepe slaap.
Dag 4 naar Sao Felix
Een nieuwe dag die na een zalig Braziliaans ontbijt (met de nodige rijkversierde cakes) begint met het bezoek aan een eerste fervedouro. Dat moet ik uitleggen. In dit gebied zijn bronnen. Deze bronnen worden gevoed met water dat met zo’n kracht uit de aardbodem komt dat de aarde niet langer vast is en dus zakken je voeten er in weg. Bizar gevoel. Tot slot is het dan nog zo dat in sommige bronnen de kracht zo groot is dat je nauwelijks met je hoofd onder water kunt. Klink bizar en bijzonder en dat is het ook! De eerste die we bezoeken is niet groot en heeft erg veel kracht. Bij de lunch bezoeken we er een die groter is maar minder kracht heeft. Er zijn er in dit gebied een stuk of 8 te bezoeken momenteel. Dan is het watervallen tijd……echt, het kind in me heeft het er maar druk mee. We komen aan bij de Formiga waterval en we weten niet hoe snel we het water in moeten komen. Wat een wonderschone plek…..Ik beklim de waterval en duik er van af en moet echt mijn best doen om niet te kraaien van plezier. Wat een heerlijke dag is dit! Aan het einde van de dag komen we dan aan in Sao Felix, een dorp dat echt bitter weinig voorstelt en volgens de chauffeur komt nu het allerbeste hotel. Voor een Braziliaan klopt dat, glimmend witte kamer met AC en grote TV maar wij worden toch echt pas de volgende morgen blij als we de ara’s aan ons voorbij zien vliegen en het ontbijt weer royaal is. Gisterenavond hebben we gegeten bij de Fervedouro de Cachoeira en die is in de avond ook open. Als klap op de vuurpijl kunnen we het goed vinden met de baas die ons vol trots zijn kamers laat zien. We gaan al onze klanten hier laten slapen want dat is echt waar iedereen blij van wordt. De bron op loopafstand en het restaurant serveert zalige caipirinha’s in grote luie stoelen.
Dag 5 naar Palmas
Goed, de fervedouro is na het ontbijt in Sao Felix waar we dus als eerste naar toe gaan. Deze bron is groot en je kunt er heerlijk in knoeien. Dat doen we dan ook wel een uur en kunnen een grote glimlach maar niet onderdrukken. Wat een heerlijk gebied, wat een vrijheid, wat een ruimte. Diego maant ons aan te kleden want we moeten naar de volgende stop. De naam van de waterval is de Ara waterval maar wij zien er geen. Helemaal niet erg want weer een wonderschone plek en een waardig afscheid van de bronnen en watervallen in het gebied. We lunchen bij een eco lodge waar we eigenlijk hadden gehoopt dat je meer in de natuur komt. Dat is echter niet zo. Het is een hele mooie plek en als je veel tijd hebt is zeker de “suite” en droom om in te slapen maar een must is het niet. Wij hadden eigenlijk gepland om vandaag heel heel veel kilometers te maken en uit te komen in de uiterste zuid westhoek van de staat Tocantins. Dat lijkt echter toch te enthousiast en dus rijden we vandaag terug naar Palmas waar we slapen. Over die rit doen we uiteindelijk wel iets korter dan gedacht maar we genieten vooral van het feit dat asfalt weer de ondergrond van de auto is. Morgen een hele nieuwe dag met een totaal nieuwe omgeving. Dank je wel Jalapao!
Dag 6 de Cantao
De Jalapao staat op het punt om ontdekt te worden en terecht. Wij hebben echter nog meer snode plannen. In het zuidwesten van de staat is een enorm natuurgebied dat deels bijna grenst aan de Amazone en deels aan de Pantanal. Het gebied heet de Cantao en niemand die er veel over kan vertellen. Het is een soort van delta van rivieren die uit voornoemde gebieden komen stromen. Probleem met dit soort gebieden is vaak ook dat er nog geen echte gidsen zijn. Dat is op zich natuurlijk niet het ergste zo lang je er maar op voor kunt bereiden. Wij rijden met 2 auto’s Palmas uit. Rob is uit Bahia komen rijden met een eigen auto en de agent heeft een auto geregeld met chauffeur en zijn naam is Maicon. Hij spreekt echter geen woord Engels dus we zullen in het Braziliaans aan de bak moeten…ach, we komen er wel uit. Na vier uur rijden bereiken we de Cantao en hebben we eerst een lunch bij een restaurantje in het aanpalende dorpje. Dan gaan we op zoek naar Leo, een Carioca (iemand uit Rio) die hier met zijn vrouw is beland. Hij is een lodge aan het bouwen. Die is bijna af en ziet er tof uit. Hij spreekt wel Engels (en is de neef van Diego) en zou ons eigenlijk meenemen maar verwacht dat weekend gasten en zijn lodge is nog niet af…typisch Braziliaans. Goed, er ligt wel een boot dus wij gaan vanmiddag de Cantao verkennen. We zijn 2 minuten onderweg of ik spot toekans…oké, dat is altijd leuk. Het gebied is aan het einde van de regentijd en alles staat onder water. Dat maakt dieren kijken lastiger maar niettemin hebben we einde middag de nodige ara’s en kaaimannen gespot. Ook wat bijzondere vleermuizen en als klap op de vuurpijl ook nog Amazone dolfijnen. Het gebied zelf is wonderschoon maar het is wel zo dat je niet altijd alles alleen per boot doet. Soms loop je ook stukken. Wonderlijk gebied boordevol leven. Net voor zonsondergang staan we weer bij Leo zijn lodge en vinden we het jammer dat we hier niet langer kunnen blijven. Wij moeten echter vandaag door naar de Praia do Alta lodge gelegen vlakbij het Ilha do Bananal, één van de laatste wildernissen in de staat. Om daar te komen moeten we echter nog een kleine 3 uur karren en in het donker is dat wel een klusje. Ik rijd zelf en de wegen zijn vol met gaten én dieren. We spotten onderweg een vos, een reuzenmiereneter en een ratelslang. Het is eigenlijk net een safari. Dan komen we eindelijk aan in Praia do Alta. Een lodge gerund door de familie en in een gebied waar ontzettend veel granen en rijst wordt verbouwd. De rivier is echter een beschermd gebied net als het Ilha do Bananal. Dat eiland mogen we niet op en is ongeveer zo groot als Nederland. Martyn bezoekt er de volgende dag een indianen gemeenschap en deze mensen communiceren nog in een eigen taal die alleen op het eiland wordt gesproken. Ze hebben eten voor ons bewaard en snel schuiven we wat rijst en bonen naar binnen. Dan gauw plat, morgen zien we verder.
Dag 7 Praia do Alta
Tonia is jarig en ik knuffel haar wakker. Dit kan alleen maar een mooie dag worden. Behalve de enorme onweersbui op de tweede dag is het elke dag briljant weer en ook nu kietelt de zon alweer in mijn neus. Ik veer er uit en ga de lodge eens even ontdekken. Wat een briljante plek, direct aan de rivier en de familie woont er zelf en dan zijn er 6 kamers. Heerlijk, niets meer aan doen en eigenlijk niet aan te veel mensen vertellen. Er wacht een lekker ontbijt en dan worden we allemaal in een aftands oude jeep geschoven met chauffeur en rijden we de rijstvelden in. Dat lijkt een gekke plek voor een safari maar ik ben na 10 minuten overtuigd dat ik in het Eden van een vogelaar ben gekomen. Wat een rijkdom, bizar! We zien ook herten en kaaimannen maar vooral aantallen vogels, echt niet te geloven. In de middag maken we een boottocht op de rivier en de eigenaar verteld verhalend (sorry, ze spreken hier geen Engels) over de vele dieren die er zitten. Jaguars schijnen in de droge tijd veel voor te komen maar er is ook strand waar schildpadden hun eieren leggen. Oké er zit niets anders op, we moeten nog een keer terug. Niet dat het ook nu niet geweldig is…..wow, wat een ontdekking, wat een plek…..Remote, heel remote. In de avond heb ik natuurlijk een taart voor Tonia geregeld en samen met de familie vieren we een klein feestje……wat kan het leven toch ontroerend mooi zijn en wat heeft Tonia een geweldig cadeau gekregen van moeder Natuur. Na de taart kruipen we nog een keer de auto in voor een nachtsafari maar ons geluk voor de dag is op. Behalve heerlijke geuren en de volle maan zien we weinig.
Dag 8 naar Lencois
Als we wakker worden val ik zo weer het zwembad in en kijk naar alle vogels om me heen. Zou hier ook wel een week willen blijven maar goed, dat zit er niet in. We hebben een heftige reisdag voor de boeg. Rob rijdt met zijn auto in 2 dagen terug en dan zien we hem morgen in Lencois bij de Chapada Diamantina. Martyn, Tonia en ik rijden met Maicon terug naar Palmas. Daar doen we een dikke 4 uur over waarna we via Brasilia vliegen naar Salvador. Daar komen we gelukkig strak op tijd aan rond 4 uur om gelijk in een huurauto te krijgen want ons einddoel is Lencois en dat ligt op nog een keer 5 tot 6 uur rijden…..Jaja, we zijn aan het werk want zij die vinden dat dit vakantie is verklaar ik voor gek! Gelukkig is de keuken nog open als we aankomen in ons hotel waar we weer 2 nachten mogen slapen. Het hotel heel Canto do Aguas en ligt vlak naast een soort stroomversnelling die een prachtig geluid maakt. Momenteel is er vrij veel water dus is er behoorlijk wat geluid maar dat is zeer jaargetijde afhankelijk. Het eten is heerlijk en ik bestel een caipiroska (wodka in plaats van cachacha) en die gaat er in als Ketellapper. Ik bestel er nog één maar schuif hem na nog een slokje door want anders haal ik mijn kamer niet eens….misschien toch best moe…
Dag 9 de Chapada Diamantina
Na een nacht heerlijk naar het geluid van water te hebben mogen luisteren staan we vandaag verkwikt op. Het is hier ook een stuk koeler want Lencois ligt op ruim 550 meter boven zeeniveau en dat merk je. Onze Engels sprekende gids staat klaar en onze eerste stop vandaag is de Poco de Diablo, een prachtige waterval waar we in ongeveer een half uurtje naar toe wandelen. Het is nog geen wonderschoon weer maar niet zwemmen onder een mooie waterval kan gewoon niet dus ik plons er typisch Nederlands in. Lekker hoor, zou het weer zo’n dag worden? De volgende stop zijn de enorme grotten die je hier in de omgeving vindt en met een lokale gidse maken we een ondergrondse wandeling van bijna een uur. Dan is er tijd voor een zalige lunch waar ik lasagne van gebakken banaan ontdek en nooit meer zal vergeten. In één woord wow……..De middag brengt een stop bij de pratinha, een prachtig heldere beek waar we genieten van kleine aapjes en prachtige vogelsoorten vooraleer we teruggaan naar ons hotel. Er zijn mensen die doorgaan om boven op een berg de zon onder te zien gaan maar het wordt vreselijk weer met onweer en veel regen en veel zin om dan boven op een berg te gaan staan hebben we niet. Na de hoosbui gaan we Lencois verder verkennen. Echt een snoezig dorp, zo weggelopen van een prentenbriefkaart en heerlijk om doorheen te struinen. Uiteindelijk eindigen we op een terrasje waar we heerlijk blijven eten. Totaal voldaan zakken we in bed.
Dag 10 naar Trancoso
Zo het zit er bijna op maar we gaan nu wel een stuk doen waar we én tijd hebben én enorm naar hebben uitgekeken. We hebben gehoord dat Trancoso nog is als lang geleden en we zijn benieuwd of dat klopt. Dus rijden we naar de luchthaven in Salvador en stappen we op een vlucht naar Porto Seguro. Als altijd kan dat haast niet rechtstreeks dus stappen we over in Brasilia en komen we in het begin van de avond aan. Daar staat een uitermate vriendelijke meneer ons op te wachten om ons vanaf de kleine luchthaven naar Trancoso te brengen. Dat is nog een klein anderhalf uur rijden en dan zijn we er. We worden in een klein straatje gedropt en ons hotel ingebracht. We hebben al veel hier over gelezen en gelijk worden onze vermoedens bevestigd. Dit is een hemelse plek. 9 huisjes waarvan sommige meer dan 500 jaar oud zijn verbouwd tot een ontzettend sfeervolle plek. Het gaat hier niet om de luxe (al is die er zeker) maar vooral om het “gevoel” en dit is niet zweverig bedoeld maar deze plek voelt ontzettend goed. Wij krijgen ons eigen plekje en het voelt als thuis. Heel veel privacy, een piepklein tuintje met bananenboom en een hangmat, uitnodigende zachte samba, oh jaaaaaaaa! We worden uitgenodigd voor het eten en ook daar zit het meer dan snor. De inwendige mensen wordt hemels verwent…..Prima, niets meer aan doen en de komende dagen puur genieten.
Dag 11 en 12 Trancoso
Vandaag en morgen genieten we van het luie leven. We zien het dorp bij daglicht. Het ligt aan zee en het dorpsplein waar ons hotel aan ligt heeft een enorm grasveld met aan het einde een klif waarop een snoezig wit kerkje staat. Dit iconische kerkje is dan ook terug te vinden in talloze kettinkjes die hier worden verkocht. Ja, de sfeer is zeker Brazilië begin 1970 maar het dorp is onderhuids wel overgenomen door chique designers en bon vivants. Dat maakt het tot een eclectische mix en wij kunnen niet anders oordelen dat dit echt een hemel op aarde is. Je kunt vanaf het hotel een taxi nemen naar de bijbehorende beach club of je hobbelt op je gemak een steil weggetje af om dan via wat mangroves op het strand te komen. Ook daar is alles laid back en heerlijk. In de omgeving zijn bovendien nog wat prachtige stranden die je per dagtocht kunt bereikenen en er is de mogelijkheid om de lokale indiaanse minderheid te bezoeken. Om hier enkele dagen te verblijven is derhalve geen enkel probleem. In de avond slenter je lekker over het plein om daarna neer te strijken bij één van de vele gezellige restaurantjes. Wij voegen deze bestemming met liefde toe voor onze klanten en kunnen het slechts van harte aanbevelen. Als er al een negatief puntje te vinden is dan moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat de zee niet enorm blauw is en het zand gewoon geel. Maar Trancoso is zoveel meer dan een gewone strandbestemming.
Dag 13 en 14 via Rio naar huis
Helaas komt ook aan dit sprookje weer een einde. We rijden terug naar Porto Seguro en vliegen naar Rio waar we vannacht slapen in Ipanema. We zijn er pas laat maar kunnen de volgende dag van het strandleven genieten. Dat blijft een feestje al moeten we wel constateren dat ons geliefde Ipanema Plaza hotel er niet op vooruit is gegaan. De 4 sterren status die het had is het bij ons wel kwijt. Ligging blijft natuurlijk wel om van te kwijlen! En het eten is nog steeds prima. We gaan weg met de belofte volgend jaar terug te komen…….dan staat er een zeer grote inspectie van Minais Gerais en de Pantanal op het programma….lang leve het Leven!
